Portland zucht onder de eerste hittegolf van dit jaar. Met ongekende temperaturen die plotseling stegen van 12 graden naar 35 graden lopen we allemaal een tandje langzamer. Dit gebied heeft altijd dezelfde weersomstandigheden als Nederland gehad, wisselvallig soms met regen, sneeuw of zon. De huizen hebben daarom dan ook geen airco want dat was nooit nodig geweest. Vorig jaar had Portland al te maken met extreem hete weken maar toen ging men er nog van uit dat het eenmalig was. Nu halverwege mei, zitten we al in onze eerste hittegolf, terwijl de voorspellingen zeggen dat dit nog maar het begin is. So help me God.
Ik ben geen fan van zomers en haar bloedhete dagen. Ik word vaak voor gek verklaard als ik zeg dat ik liever kou, regen en mist heb. Belachelijk! Je moet van de zomer houden. Maar de zomer voor mij is, continue hoofdpijn, migraines, zonnesteken, uitgedroogde ogen en misselijk zijn. Nee, doe mij de herfst maar.
Toch besloot ik op Moederdag er op uit te gaan want alleen de hele dag in een klein kamertje zitten, klinkt depressiever dan de hitte buiten trotseren. De beste plek om met zo’n verzengende hitte te zijn is dichtbij het water. Silver Falls is the place to be. Een trail met tien watervallen.
Al snel kwam ik bij de eerste waterval aan. Wow. Gewoon WOW! De kracht, de schoonheid, het natuurgeweld, gewoon alles. Ineens was alles, wat in mijn hoofd zat te etteren, vergeten. Dit was zo overweldigend mooi. Ik liep door naar de volgende waterval. Ik vertel er natuurlijk niet bij dat ik op z’n minst toch nog één keer verkeerd ben gelopen maar daardoor wel bij de derde waterval aankwam in plaats van de tweede. Ook mooi maar minder indrukwekkend. Als laatste bezocht ik de Twin Falls. Opnieuw kreeg ik dat overweldigende gevoel dat niet te beschrijven is. Vooral als je onder de waterval doorloopt en de kracht met tegelijkertijd de zachtheid van de natuur voelt.
De trails tussen de watervallen stonden vol met wilde bloemen, kleine blauwe vlindertjes, zwart-witte vlindertje en witte vlindertjes dartelen vrolijk in het rond. Ze zaten zelfs op mijn hand. Een klein vrolijk geel vogeltje vloog vrolijk met me mee en als ik stopte, kwam hij naast me op een tak zitten en floot het hoogste lied.
Ik vertrok totaal leeggezogen van huis maar kwam zes uur later moe maar helemaal opgeladen terug. De natuur is nog steeds de beste therapeut die je hebben kan. En het is nog gratis ook!
