Vier maanden na het ongeluk in juli is er nog weinig veranderd. De blood patch waarmee ze het lek hebben willen dichten heeft niet gewerkt en ik ben weer terug bij af. Hele dagen vooral plat liggen om pijn te voorkomen. Het is frustrerend omdat ik een actief leven had. Ik mis het hiken, de bergen en de bossen. Deze situatie brengt een hoop stress met zich mee en juist de plek waar ik kan ontstressen kan ik niet bezoeken.
Ondanks de ellende was het de week van de zegeningen tellen. Mijn visum werd goedgekeurd waardoor ik nu nog tot april kan blijven. Wanneer het afgekeurd zou zijn, had ik binnen 72 uur het land moeten verlaten. Uitwijken naar Canada of toch naar huis proberen te vliegen. Gelukkig had ik het noodplan niet nodig en kon ik gewoon hier mijn volgende behandeling afwachten.
Ook bestond deze maand mijn bedrijf 20 jaar. 19 november 2003 schreef ik mijn bedrijf in bij de KvK in Zoetermeer. Ik kan soms niet geloven hoe ver ik ben gekomen. Van de één op de andere dag was ik een alleenstaande moeder van een baby en en kleuter, had mijn ex mij achtergelaten met bergen schuld en moest ik op zoek naar een nieuw huis. Bovenop de hele berg ellende besloot ik mijn bedrijf te gaan bouwen. Zonder steun of support van mijn omgeving heb ik het opgebouwd tot wat het nu is. En oh wat ben ik trots!
Het was dus tijd voor een klein feestje, liggend, dat wel maar feestelijk liggend en zo reed mijn lieve vriend me naar mijn geliefde bergen. We bezochten mnt st. Helen waar ik heel even door de sneeuw kon banjeren, de frissen lucht kon opsnuiven en het overweldigende uitzicht op me in kon laten werken. Ik voelde letterlijk de stress uit mijn lijf zakken. Dit! Dit is mijn plek. Dit is waarom ik hier ben. The magical Mnt. St. Helen heals.
Daarna reden we door naar de Gorge waar we een hotelkamer met een uitzicht hadden wat nooit zou vervelen. Wat zou ik graag een eigen huisje hier willen hebben met zo’n uitzicht. Een mens moet wat te dromen hebben toch?
De volgende dag reden we via de touristische route weer terug naar mijn veel te kleine kamertje. Terwijl ik plat in de auto lag, zag ik de gekleurde bomen en bergen voorbij schieten, kon ik het niet helpen een traantje weg te pinken. Zal ik ooit weer zelf de bergen in kunnen? Zal het lekken ooit stoppen? Who knows. Maar dit pakken ze me in ieder geval niet meer af.
