Misschien is het raar om dit in mijn portfolio te zetten, de rouwkaart van mijn vader, maar de man was praktisch en zijn werk was zijn passie en die passie gaf hij door aan zijn drie dochters. Ook al sprak hij het nooit hardop uit, toch wisten we dat hij supertrots op ons was omdat we allemaal ondernemer zijn geworden.
Al zei hij weleens gekscherend tegen mij: “Jij hebt geen bedrijf, je hebt een hobby!” Toch wilde hij elk kwartaal mijn belasting doen. Als ik mijn map met printjes, want het ging wel op de ouderwetse manier natuurlijk, niet op de eerste of tweede dag van het nieuwe kwartaal bracht, begon hij al te bellen. “Mireille, waar blijft je boekhouding!?” Het was zijn manier van steun en meeleven.
En toen was het ineens over.
Op de tweede dag van het derde kwartaal was ik niet bezig met mijn BTW belasting maar met het vormgeven van zijn rouwkaart. Omdat hij dat zo graag gewild zou hebben, zei mijn moeder. Ineens wordt zoiets simpels als het ontwerpen van een kaart heel bijzonder. Hoe slik je je emotie weg en maak je iets wat bij hem zou passen. De vele complimenten die ik later kreeg over de kaart, gaven me het gevoel dat het me gelukt was.
Naast de kaart werd me ook gevraagd de speech te schrijven. Na het schrijven van tien boeken en menig blog, vloeide de speech dan ook uit mijn virtuele pen. Het was de taak van de oudste dochter om het voor te lezen in de kerk, waar ik natuurlijk erg blij. Net als mijn vader blijf ik liever buiten de spotlights. Terwijl mijn zus het verhaal voorlas in de kerk, kon ik een glimlach niet onderdrukken dat het verhaal werd ontvangen met een lach en een traan.
Ondank het ontzettende gemis en verdriet, hoop ik dat ik op mijn manier mijn vader op de juiste manier een laatste eer heb kunnen bewijzen.
Ik weet zeker dat hij tandenknarsend en zuchtend over mijn schouder meekijkt als ik straks mijn eigen BTW belasting ga indienen. Rekenen is nooit mijn sterkste kant geweest en dat wist hij maar ik zal het toch moeten gaan proberen.
Het ga je goed, pa! Till we meet again.
