….en dan gaat ineens het gewone leven weer door.
Vijftien dagen nadat ik afscheid van mijn vader heb moeten nemen, was daar ineens mijn verjaardag. De “rouwbubbel” zoals mijn zusje het zo typisch noemde, is bruut uit elkaar gespat. De echte wereld komt weer keihard binnen samen met het gemis. Die verrekte BTW-belasting moet ik nog steeds doen maar ook notariszaken moeten ineens geregeld worden. En dan mijn verjaardag nog. Ik was al nooit zo van de feesten en partijen maar mijn vader had daar maling aan. “Je bent jarig en ik kom langs!” zei hij altijd. Of ik nu wilde of niet.
Er valt een verjaardagskaartje op de mat. In een tekstberichtje vraagt iemand of ik mijn verjaardag vier en Facebook herinnert mij eraan wat ik de afgelopen jaren op die dag heb gedaan. Ook mijn kinderen vragen wat ik op mijn verjaardag wil doen. Ik haal mijn schouders op en druk de tranen die ik weer voel opborrelen weg. Ik weet het niet. Na twee jaar keken mijn vader en ik er naar uit dat ie eindelijk weer echt op mijn verjaardag kon zijn. Ik ben er, maar nu is hij er niet meer.
Mijn laatste twee verjaardagen kon hij er, tot zijn grote frustratie, niet bij zijn. Op de eerste gemiste verjaardag was ik in september voor een aantal maanden naar Amerika vertrokken. Op de tweede gemiste verjaardag lag ik zwaar gewond in Amerika op bed en kon ik niet naar huis vliegen. Deze verjaardag zou het dus helemaal goed moeten maken. Maar in plaats daarvan stond ik bij zijn graf. Ik ruim een hondendrol op en zet een flinke bak violen neer. “Zo had het niet moeten gaan, papa.” mompel ik in mezelf.
Als ik terug loop, hoor ik mijn telefoon tjipen, een bericht van mijn dochter. Ze zeggen weleens: ‘je oogst wat je zaait’, een spreekwoord wat wel vaker door mijn hoofd danst als ik weer zie hoe geweldig en zorgzaam mijn kinderen zijn. Ze wilde deze dag niet zo maar voorbij laten gaan. Stiekem hadden ze een restaurant besproken en oma ingelicht.
Mijn zoon reed ons naar het restaurant waar een ronde tafel voor ons gereserveerd was. Het viel me direct op dat er één extra lege stoel bij stond. Het was waarschijnlijk toeval maar ik glimlach. Voor één keer is hij er nog in gedachte een beetje bij. Voor één keer zie ik hem daar nog zitten te genieten van zijn biertje zonder dat ie veel zegt. Af en toe valt mijn blik op die lege stoel. Bitterzoet. Want ik weet ook dat we door moeten. Misschien eerst nog met een lach en een traan maar hopelijk zullen uiteindelijk de warme herinneringen blijven en zal het verdriet van het gemis langzaam slijten.
