Na een goede nachtrust vertrok ik in de vroege ochtend van 12 september richting Schiphol. Omdat ik drie maanden eerder ook al vanaf Schiphol was gevlogen, omdat ik toen door de douane vloog en dus veel te veel tijd over had, besloot ik nu om niet vreselijk vroeg te vertrekken maar de normaal aangegeven tijd. Ook in het nieuws werd niets gezegd over de drukte op Schiphol. Dus toen ik op Schiphol aankwam en de enorme rijen zag, zakte de moed me in de schoenen.
Het inchecken ging vrij snel maar daarna moesten we achteraan in de rij aansluiten. Achter…nog meer naar achter…nee niet hier nog verder… naar buiten…wtf?! and round and round we go. Als schapen naar de slachtbank schuifelden we 6 rijen dik langs elkaar heen. Na een uurtje krijgen we een hele oude stroopwafel om ons zoet te houden.
Aan het begin van de rij deed men er nog gelaten over. Laconiek. Het scheen er bij te horen. Sommigen mopperden wel maar wat kon je anders doen dan mee schuifelen. Halverwege de rij, kwamen pas echt de eerste irritaties. Mensen zagen in dat ze hun vlucht gingen missen en wilden voorpiepen, of erger, begonnen te schelden op grondpersoneel. De relschoppers werden afgevoerd en we schuifelden weer verder.
Op tweederde van de rij begonnen er mensen uit te vallen. Ik reisde alleen dus het was voor mij geen optie om naar de wc te gaan of een kop thee te halen. Ik zou terug naar af moeten en dus schuifelde ik rustig verder. De printmeneer met wie ik een praatje maakte tijdens het schuifelen, hield het uiteindelijk ook voor gezien. Hij had zijn vlucht al gemist en een volgende zou pas om 10 uur savonds gaan. Hij hoefde enkel maar naar London.
Ik schuifelde weer rustig alleen door tot de poortjes in zicht kwamen. Mensen begonnen nu echt te duwen. Ik vind het tot op de dag van vandaag nog steeds een wonder, dat er geen gewonden zijn gevallen. Toen het mijn beurt was om mijn ticket te scannen, ging ik op rood. Ik zou te laat bij mijn vlucht zijn en mocht er niet meer door. Normaal zou ik gelaten weglopen maar nu stond er teveel op het spel. Ik legde aan het meisje uit dat mijn vlucht nog niet was vertrokken en vroeg of ik er alsnog door mocht. Ze scande mij ticket en mijn race tegen de klok begon. Opnieuw rende ik naar het begin van de rij en vroeg aan de jongen hetzelfde. “Rennen!” zei hij terwijl hij me er doorliet.
Met twee zware tassen rende ik naar boven om weer een enorme rij te vinden. Priority check! Opnieuw legde ik het uit en ze liet me er doorheen. Ik rende naar het begin van de bagage check en…..so close but yet so far away….Er kwam een hele rij rolstoelen voorbij die eerst mochten.
Ongeduldig wiebelend van het ene been op het andere been, wachtte ik tot ik er doorheen mocht.
‘Mag ik de inhoud van uw tas bekijken?’ vraagt de beveiligingsmeneer lachend aan het eind van de band nadat ik een body check heb gehad.
Ik knikte, ‘Je gaat je gang maar.’ Hij schoof me de rugzak toe zonder te kijken en riep welke kant ik op moest rennen. Thanks. Ik rende naar het laatste poortje. Bijna. Ik ben er bijna, dacht ik. Nog even een paspoort check en ik ga het halen.
Yes! Ik ben er door. Met een rugzak springend op mijn rug en een zware laptoptas in mijn hand, rende ik door de menigte naar mijn gate. D7…D7…D7… gelukkig niet aan het eind van de wereld…..Hijgend en puffend met een rood bezweet hoofd kwam ik aan.
‘Is ie al weg?’ hijgde ik…
Twee strak geklede dames keken me verbaasd aan. ‘De vlucht naar Houston? Is ie al weg?’ Ze knikten en verwezen me terug naar de United Balie aan de andere kant van Schiphol. Waar overigens ook een rij van zeker twee uur voor stond om weer terug te gaan waar ik vandaan gekomen was.
Ik plofte neer. Ik was moe van het bijna 6 uur schuifelen. Ik had dorst en de moed zakte me in de schoenen. En nu? Ik wist het even niet meer. Ik belde met het reisbureau waar ik mijn tickets had geboekt. Ook zij verwezen me naar de balie van United aan de andere kant van Schiphol. Ze konden verder niets voor me doen.
Verslagen plofte ik op een bankje en checkte mijn telefoon op vluchten. Er ging er eentje om twee uur naar San Francisco. Zal ik die boeken? ‘Wacht nog even,’ zei vriend die belde vanuit Portland. Ga naar de Gate waar die vlucht vertrekt en vraag of ze daar om kunnen boeken. Ik had niet veel tijd meer dus ik rende opnieuw naar een gate, legde mijn situatie uit en vroeg om een plek.
‘Maar mevrouw, wij vliegen naar Delhi.’ Shit, verkeerde gate. Mompelend vloog ik naar de volgende gate waar een vlucht naar Bonaire vertrok. Waar is in Godsnaam San Francisco. Ik vond de vlucht naar San Francisco uiteindelijk in de hoek verstopt.
Zodra het personeel aan kwam lopen, sprongen meerdere mensen op. We keken elkaar aan en wisten direct dat we allemaal hetzelfde idee hadden om op deze vlucht mee te gaan. Ik zag mijn kansen verkleinen. ‘We hebben nog wel een plekje voor u.’ hoorde ik haar zeggen. Met een paar klikken hadden ze me daar om geboekt. Met mix van verbazing, opluchting en dankbaarheid stapte ik een paar minuten later het vliegtuig in.
Elf uur later landde ik in San Francisco. Ik had maar een uur om mijn vlucht naar Portland te halen. Het United personeel vroeg iedereen met een korte overstap naar voren te komen zodat we als eerste er uit konden. Opnieuw begon ik te rennen maar opnieuw rende ik in een net van lange rijen voor de douane. Toen ik de zes schuifelende rijen zag, wist ik al dat ik mijn vlucht niet zou gaan halen.
‘Plan B is om de vlucht naar Seattle te halen. Ga naar Gate 23. De vlucht is verlaat.’ Vriend D hield het hoofd koel en me op de hoogte van de vertrekkende vluchten. Na alle checks rende ik opnieuw al hijgend en puffend naar het eind van de wereld. Met mijn veters niet eens meer gestrikt om geen tijd te verliezen, vroeg ik me af waarom mijn gate nou nooit eens aan het begin is.
Ze zagen me al van verre aankomen hobbelen, want ik doe niet aan gracieus rennen. Hijgend en puffend hing ik aan de balie. ‘Amsterdam…..vlucht gemist….Portland….Seattle…’
Ze wilden net gaan sluiten maar ik smeekte of ik nog mee kon. De vriendelijke United meneer vroeg voor de zekerheid of ik echt naar Seattle wilde. Dat was nog 3 uur van Portland vandaan. Ja, echt, ik wil! Ik heb nog nooit zo graag mee gewild op een vlucht. Hij printte een ticket voor me uit en sloot de deur achter mij. Ik plofte op mijn stoel bij het raam en ademde uit. Ik had het gered.
Als je het tot zover gered hebt, mijn reisverhaal te lezen, vraag je je misschien af wat dit te maken heeft met mijn werk als grafisch ontwerper. Ondanks dat het overbetaalde management flink steken heeft laten vallen, bleef het grondpersoneel vrolijk en goed hun werk doen. Ik verbaasde me hoe kalm maar resoluut ze met asociale reizigers omgingen.
Nog meer verbaasde ik me over de klantvriendelijkheid van United Airlines. Het personeel schoof niets af met het advies customer service te bellen. Ze hielpen me stap voor stap persoonlijk verder. Zonder veel moeite werd ik iedere keer met een glimlach en een vriendelijk praatje om geboekt. Toen ik op mijn vlucht naar Seattle, hijgend en puffend met een rood hoofd het vliegtuig instapte, kreeg ik direct een glas water en een bemoedigend woordje. ‘Je hebt het gered, ga maar rustig zitten, hier is wat water, we vertrekken zo.’ Mensen! Echt, ik wil jullie allemaal knuffelen. United Airlines, you guys are the best!
Moraal van dit verhaal is, dat je als ondernemer de stress en zorgen bij je klant weg neemt. United deed dat voor mij. Ik doe dat al jaren voor mijn klanten. Zij komen vaak via Google bij mij met een probleem nadat ze al vaker negatieve ervaringen gehad met andere vormgevers of webdesigners en weinig vertrouwen meer hebben dat het nog goed komt. Met een glimlach geef ik ze het vertrouwen weer terug dat het wel goed komt.
Net zoals ik uiteindelijk veilig en zonder stress landde in Seattle, zorg ik er voor dat jouw project veilig van de grond komt!
* Klein detail: Terwijl ik naar San Francisco vloog, ging mijn koffer naar Denver. Maar ook die werd door United de volgende dag netjes in Portland afgeleverd, waar ik um zonder veel problemen kon ophalen.
Trackbacks/Pingbacks