Het begint al schemerig te worden als ik van mijn computer op kijk. De rode bomen steken fel af tegen de donkere wolken. De bergen in de verte zijn amper meer te zien door de regen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ik ben een gelukkig mens dat ik hier mag zijn.
Na maanden van voorbereiding, plannen, hard werken en stug doorsparen, is het me gelukt om hier op een speciaal B1/B2 visum van 6 maanden te gaan wonen, in Portland, Oregon. Precies een jaar geleden bezocht ik hier een vriend. Ik was op slag verliefd. Op de natuur wel te verstaan. Ze zeggen altijd dat in Amerika alles groter, beter en meer overdreven is. Normaal hou ik daar niet van maar voor de herfst maak ik een uitzondering. Zo mooi als de herfst hier is, heb ik het nog nooit gezien. Ik kan niet genoeg foto’s maken van de knalrode en felgele bomen, de mistige bergen en de uitgestorven trails. En dan nog….een foto geeft nooit de werkelijkheid weer. Dit moet je gewoon met eigen ogen zien.
Ik klap mijn laptop dicht en zie dat het in Nederland al na middernacht is. Er is niemand meer wakker om nog even mee te kletsen. Als zij met mij willen kletsen, slaap ik al. Het is een uitdaging om de juiste tijd te vinden om contact te houden met het thuisfront. Gelukkig heb ik nieuwe vriendschappen gemaakt hier in Portland. Twee Nederlandse vrouwen die met een Amerikaan zijn getrouwd. Los van het feit dat ik gewoon weer even heerlijk Nederlands kan praten, snappen ze mijn cultuur shock en de problemen waar ik tegen aan loop als geen ander. Hoe heerlijk is dat om de herkenning te horen.
Het is echt geweldig hoor, deze kans, en ik geniet met volle teugen, maar waar je vaak niets over hoort, is ook de down side van zolang weg zijn. Geen eigen plekje, de mensen thuis missen, wennen aan een nieuwe cultuur, nieuwe omgeving. Nieuwe producten in de supermarkt. Nieuw geld. Nieuwe regels. Letterlijk mijn weg weer zien te vinden (thank God voor Google maps!)
Ik heb nog vier maanden te gaan voordat ik weer naar huis moet. Elk moment, elk uitzicht, de geur in het bos, de stilte in de bergen, ik probeer het allemaal zo goed mogelijk vast te houden voor als ik weer thuis ben, want ik weet nu al dat ik ook dit enorm ga missen, net zoveel als dat ik nu thuis mis. Eigenlijk voel ik me nu een beetje tussen wal en schip. Ben ik hier, dan mis ik daar en ben ik daar, dan mis ik hier. Het zal uiteindelijk wel op z’n plek vallen. Voor nu staar ik naar buiten terwijl de zon, die langzaam ondergaat, de bomen brandendrood kleuren en slaak een diepe zucht. Puur geluk!
*De foto’s hieronder zijn gemaakt in Portland en omgeving en op een roadtrip van Portland via LA naar Phoenix, Mecixo, terug naar Phoenix, Sequoia park en daarna weer terug naar Portland.
