Het is nooit echt mijn favoriete onderdeel geweest van het ondernemerschap, netwerken. Ook in Nederland moest ik mezelf vaak genoeg met kop en kont naar een bijeenkomst slepen, om daar vreselijke enthousiast en uitbundig te gaan doen. Alles wat ik juist niet ben, enthousiast en uitbundig. Ik ben stil, terug getrokken en een let-maar-niet-op-mij-typetje dat graag de rust op zoekt en zo min mogelijk op sociale plekken is. Toch kreeg ik het netwerken in Nederland redelijk onder de knie. Fake it till you make it. Het kostte me veel energie maar het leverde me ook leuke contacten op, die ik daarna veel makkelijker één-op-één kon benaderen.
Nu ik hier in Amerika weer helemaal opnieuw moet beginnen met het opbouwen van mijn netwerk, moet ik mezelf weer dwingen naar netwerkbijeenkomsten te gaan. De meeste bijeenkomsten zijn op onmogelijke tijden, precies wanneer ik geen vervoer heb. Dus toen er een bijeenkomst op Facebook op popte, die perfect in mijn schema paste, meldde ik me enthousiast aan. “Serieus, deze keer ga ik echt!” sprak ik mezelf moed in.
Tot het zover was. “Als ik op tijd wil zijn, moet ik nu echt weg”, dacht ik bij mezelf. “Maar het is al donker. Ik weet niet waar het is. Misschien is het beter om de volgende keer te gaan. Het regent. Ik ken er niemand. Wat als ik verdwaal. Wat als ik nooit meer terug kom.” De stroom aan excuses tuimelden over elkaar heen. Een lichte paniek borrelde op. Het voelde nog erger dan netwerken in Nederland.
Ondanks dat nare stemmetje, deed ik toch m’n schoenen aan, pakte m’n jas, gooide een stapel visitekaartjes in mijn tas en reed naar de plek des onheils. Het stemmetje baalde nu al als een stekker want we hadden de plek gevonden, er was niets gebeurd, het was gestopt met regenen en parkeren was een eitje hier. Ik had mijn auto zo geparkeerd dat ik zicht had op de deur. Ik zag de ene na de andere vrouw naar binnen gaan. “Wat als je geen woord Engels spreek?” zei het stemmetje. “Okay, dit is het meest onzinnige argument dat ik vanavond gehoord heb”, dacht ik bij mezelf. Ik pakte m’n tas, haalde diep adem en liep naar binnen.
Het enige bekende gezicht wat ik zag, was van een dame die ik op een andere netwerkavond had ontmoet. Vrolijk zei ik haar gedag en vroeg hoe het ging. Ze keek me onderzoekend aan. “Sorry, wat was je naam ook alweer?” Dit was de vrouw die me persé op sleeptouw wilde nemen naar verschillende events. Die 2 keer per week mailde over bijeenkomsten waar ik lid van moest worden. Ze was wat overweldigend dat ik destijds wat afstand moest nemen. Het was teveel.
Ik was zo vreselijk met stomheid geslagen dat ik niet eens wist hoe ik moest reageren. Voordat ik kon reageren, liep ze alweer verder. Een vrouw naast me zag het gebeuren. “Ook je eerste keer hier?” vroeg ze vriendelijk. Ik knikte, herstelde van m’n shock en we begonnen te praten. De rest van de avond was lang zo erg niet, zoals op vorige meetings waar een hoog testosteron gehalte de boventoon voerde. Waar je jezelf op de borst moest slaan, en luidkeels moest roepen dat jij de beste was, waar live commercials werden gedeeld, waar iedereen verplicht veren in elkaars kont aan het steken waren. Events waar het niet ging om de verbinding maar om het verkopen van je product. Een plek waar ik me niet op mijn gemak voelde.
In tegenstelling tot deze avond. Nadat de leading lady haar glas had weggezet, bedankte ze iedereen voor hun komst. Vertelde ze iets over het netwerk en vroeg ze iedereen zichzelf enkel met naam en bedrijf voor te stellen. Het was fijn om in een ongedwongen sfeer mensen te leren kennen. Vragen te mogen stellen en gewoon jezelf te mogen zijn. In plaats van uitgeput en leeggezogen, verliet ik nu het event na twee uur vrolijk en enthousiast. Ik hoefde mezelf niet op de borst te slaan. Ik mocht er gewoon zijn. Netwerkbijeenkomsten in Nederland zijn doorgaans open voor iedereen. Hier willen ze graag dat je lid wordt. Ik heb me nog niet direct aangemeld maar ik ga zeker de voor- en nadelen afwegen.
Of verschil is tussen Nederland en Amerika? Er is zeker een cultuurverschil. Roepen wij van Rotterdam al snel: “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, uitslover!”, kun je hier niet enthousiast genoeg doen, maar of dat altijd gemeend is? Daar zet ik ondertussen mijn vraagtekens bij. De tijd zal het leren. Ondertussen heb ik mezelf nog één netwerkuitdaging gegeven. Een event dat altijd downtown is. Voor dat event moet ik in het donker naar een onbekende plek, mensen ontmoeten die ik niet ken, én ook nog eens helemaal downtown Portland gaan. Dit zijn wel heel veel obstakels die ik moet overwinnen. Elke maand geef ik me op….ooit gaat het me lukken!
Zie mij weer helemaal achterin als een muurbloempje 🙂