“Heeft dit nog wel zin?” vraag ik retorisch aan Kippie, mijn trouwe kat die meekijkt als ik op vrijdagavond laat nog aan een illustratie zit te werken. Ik vind het leuk, boeken schrijven en illustreren. Op jonge leeftijd schreef ik al verhalen, dagboeken en reisverslagen. Later werden dat blogs die enthousiast gelezen werden. Misschien was het mijn manier om herinneringen niet verloren te laten gaan, of om iets achter te laten voor als ik er zelf niet meer ben. Ik hou er van; schrijven.
Ondanks dat het al bijna december is, is het rustig met het gewone werk. Dat komt deels ook door het auto-ongeluk wat ik vorig jaar heb gehad, de operaties en daaropvolgend de lange revalidatie. Het is nog steeds zoeken naar de juiste balans van werk, rust en revalidatie.
Ik wil heel graag weer aan de slag maar terwijl ik aan alle kanten hersenvloeistof lekte, werd ik aan alle kanten ingehaald door AI. Was het in eerste instantie een simpele GPTchat, kun je ondertussen al tekst, illustraties en videos maken die bijna niet meer van echt mensenwerk zijn te onderscheiden.
“Ben ik nog wel nodig?” Kippie kijkt me aan met een blik alsof hij wil zeggen dat hij nog steeds niet zelf dat blikje tonijn kan open maken. Ik geef hem een aai over z’n koppie. Hij schuurt op zijn beurt tegen mijn beeldscherm.
Ga ik het wel redden? Of word ik binnenkort vervangen door een robot? Ik ben waarschijnlijk niet de enige creatieveling die deze vragen dagelijks stelt. Toen ik mijn zorgen laatst met een klant besprak zei ze dat iemand als ik altijd nodig zal zijn, want ik bied maatwerk, service en kwaliteit. Niet iedereen wil eerst wekenlang leren hoe een AI bot werkt. Ergens hoop ik dat ze gelijk heeft. Maar dan zie ik weer het enorme aanbod van AI gegenereerde boeken, niet alleen door AI geschreven maar ook geïllustreerd en vraag me af, waarom ga ik hier nog mee door?
Ik kijk naar Kippie die me met een tevreden blik aankijkt. “Je hebt gelijk,” zeg ik dan, “omdat ik het leuk vind. Omdat ik er plezier in heb. Daarom doe ik het.” Als ik me weer op mijn illustratie stort, springt Kippie van tafel en rolt zich op de bank tevreden op. Zijn taak als huispsycholoog zit er weer op! Vermoeiend hoor, al die vragen beantwoorden.