Terwijl ik dit artikel schrijf zijn de rellen in Frankrijk een dagelijks feit is. De fransen zijn altijd al een temperamentvol volk geweest. Kom niet aan hun Franse taal, keuken of geschiedenis. Vive La France!
De reis naar Frankrijk staat in het teken van het tijdperk van de koningen, prinsessen, minnaressen en macht. Op weg naar Blois maken we toch ook nog even een stop in Parijs. Gewoon, omdat het kan. De kathedraal Notre Dame was alweer behoorlijk in ere hersteld maar nog niet open voor bezoek. De Eiffeltoren lieten we in de verte voor wat het was. Parijs is een mooie, historische stad maar ook een vreselijk toeristische stad waar je de gemiddelde toerist aan haar Franse Baret kan herkennen dus we vlogen snel verder, dieper Frankrijk in.
Vanaf Parijs was het nog een flink stukje doorrijden naar Blois. De meeste kastelen die we wilden bezoeken stonden in en rond Blois. Mocht je echt geïnteresseerd zijn in alle kastelen die we bezocht hebben, zo’n vier per dag, kan ik je de lijst mailen maar voor dit artikel hou ik het bij de foto’s. Want eerlijk is eerlijk, ik blijf een creatieveling dus plaatjes zeggen meer dan lijstjes.
De eerste paar kastelen die we bezochten maakten echt in druk op mij, vooral de schilderijen die er hingen deden me terug denken aan de tijd van mijn kunstgeschiedenislessen op school. Wat in eerste instantie een leuk plaatje is, blijkt altijd weer een verborgen boodschap te hebben. Elke item op het doek is met een reden neer gezet en als je goed kijkt, zie je vaak ook nog verborgen items onder moeders rok, achter een tafel of in de weerspiegeling van een koperen pot. Wat waren dat altijd mijn favoriete lessen op school.
Hoe anders is dat tegenwoordig met de bekende AI mogelijkheden. De bewondering voor deze oude kunstenaars borrelde weer naar boven. Ik vond het jammer dat ik mijn eigen pen en papier niet bij me had. Als ik meer tijd had gehad, had ik daar heerlijk op een bankje de geweldige sculpturen willen natekenen. Gewoon weer even lekker back to basic.
Eén van de kastelen was het kasteel van de Schoone Slaapster. Voor het verhaal van Doornroosje werd dit kasteel gebruikt als voorbeeld. Ik moet toegeven, het was echt een indrukwekkend kasteel. Natuurlijk voelde ik me direct de prinses die vanuit haar torenkamertje op haar prins wachtte (oh nee dat was Rapunzel)
Jammer genoeg hadden de eigenaren een Disney sausje over de hele ervaring gegooid, door in elke kamer het verhaal van Doornroosje te vertellen met de bijbehorende tingelmuziek. Het gevoel terug in de tijd te stappen verdween hierdoor totaal. Ik had meer het gevoel in Eurodisney te zijn beland.
Dan waren er nog kastelen die volop in de restauratie stonden en waar binnen niet zo veel te zien was. Dit probeerden ze op te vangen door het gebruik van tablets en tentoonstellingen. Eén van die tentoonstellingen ging over Jeanne d’Arc. Terwijl een twintiger in deze tijd nog nauwelijks zijn eigen broek omhoog kan houden, trok Jeane op die leeftijd al ten strijde. Hoe bizar anders die tijden waren.
In Château de Chenonceau las ik het verhaal van Louise Marie Madeline Fontaine ook wel bekend als Madame Dupin. Het toeval wil dat ik haar verhaal op internationale vrouwendag las en was onder de indruk van haar feministische inslag. Haar levensdoel was om een encyclopedie te maken waarbij ze voor eens en altijd kon bewijzen dat de “second sex” (de vrouw dus) niet verschilde van een man. Zij leefde van 1706-1799. Indrukwekkend hoe deze vrouw toen al op durfde te staan tegen de man.
Na vijf dagen terug in de tijd waarbij we veel kastelen hebben bezocht, geschiedenis hebben gelezen en schilderijen hebben bekeken, had mijn brein wel even een overload aan informatie gehad en was het tijd om terug te gaan naar het heden.
Het was mooi. Indrukwekkend. Overweldigend.
Gelukkig hebben we de foto’s* nog!
*Overigens zijn dit niet alle foto’s want dat zou wel erg veel worden.
