Digital Nomad Life (9) two thousand miles and one left turn

Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik nog 25 dagen te gaan voordat ik terug naar Nederland moet. Het omgekeerd aftellen is begonnen. Nog zo’n 20+ keer een trail lopen. Nog 4 keer op en neer “uberen” naar het vliegveld. En nog 1 keer mijn koffer pakken voor vertrek. Op de achtergrond speelt één van mijn favoriete liedjes van Sugarland; Baby girl. “It’s a long way from here. To the place where the home fires burn. It’s two thousand miles and one left turn.”

Toen ik hier zo’n 5 maanden geleden vol goede moed aan kwam, had ik nooit zo’n avontuur verwacht, dat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt. Ik ben uit mijn veilige bubbel gestapt, mijn routines aan de kant gegooid om aan de andere kant van de wereld helemaal opnieuw te beginnen. Echt helemaal opnieuw.

“Dear Mom and Dad, Please send money, I’m so broke that it ain’t funny. I don’t need much just enough to get me through.”

Van twintig jaar alleen wonen naar ineens twee roommates hebben. Van een hoekhuis met 4 slaapkamers naar een ieniemienie twee-kamer appartementje. Van alles op de automatische piloot doen, naar over bijna alles moeten nadenken. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik positief toen ik vertrok. We zijn in Nederland net zo veramerikaanst dat er niet zoveel verschil meer zal zijn. Ik zat er zo ongeveer een heel continent naast want het was allemaal net even anders dan thuis en dat moest ik dan maar alleen gaan uitvogelen. Van ‘wat is de beste boter’ tot ‘waar vind ik in Godesnaam een postzegel en waar is een brievenbus’.

Omdat mijn superpower verdwalen is, moest ik ook nog eens overal Google maps bij gebruiken. Je zou denken dat als je drie keer naar de supermarkt bent gereden, je de weg wel weet. In Nederland misschien, omdat daar de straten en huizen uniek zijn. Hier lijkt alles op elkaar. Of je nu in een shopping mall bent in Portland of een shoppingmall in Phoenix, het is precies hetzelfde.

Natuurlijk rijden ze hier gewoon aan de rechterkant maar toch, alle borden en regels zijn anders, dus opnieuw schakelde de autopilot zich uit en moet ik nadenken bij elke meter die ik reed. Een wijze les die ik hier ook heb geleerd is dat als alle auto’s ineens stoppen of heel langzaam rijden, dan springt er een hert in het rond langs de weg. Hij keek mij aan, ik keek hem aan en we schrokken allebei. Gelukkig kwamen we er allebei ook ongedeerd vanaf.

Natuurlijk was ik ook hier om te netwerken en dat deed ik enthousiast. Het ging geweldig, ze vonden me geweldig, ze vonden mijn werk geweldig, tot het op prijs aan kwam en dat zag ik hun gezicht veranderen. Wat? ik was toch niet te duur? Hoe kan dit nou? Gelukkig deed een behulpzame mede-ondernemer een boekje open over de ondernemerscultuur hier in Amerika. Zijn je prijzen in hun ogen te laag, dan gaan ze er van uit dat je een beginner bent, of niet weet wat je doet dus omhoog met die prijzen. Ik moest leren mezelf over de top aan te prijzen. Ik ben de beste, de snelste, de leukste, de geweldigste er is niemand beter dan ik. Echt iets wat totaal niet bij mij past maar of ik nu wilde of niet, ik moest het mezelf maar eigen maken.

De enige plek waar ik ontspannen kon adem halen, was het bos en ik heb wat miles gelopen, berg op, berg af, adem, adem uit. De eerste twee maanden waren zwaar en ik vroeg me vaak af waarom ik dit ook alweer wilde. Maar toen besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Het autorijden ging steeds makkelijker, boodschappen deed ik weer op de automatische piloot en er was ruimte om nieuwe mensen te ontmoeten, vrienden te maken. Op Kerstavond strandde ik op het vliegveld van Seattle maar 2022 zei ik op Oudejaarsavond gedag op een Russisch feestje. Ik ontmoette mensen met wie ik heerlijk kon praten over het menselijk gedrag en de psychologische achtergrond daarvan en aan de andere kant kreeg ik een uitnodiging voor een polyamoreuze relatie. Het kan allemaal in Portland.

“I know that I’m on my way. I can tell every time I play. And I know it’s worth all the dues I pay”

En dan is het ineens 2023 en komt de datum van vertrek steeds dichter bij. Ik merk dat ik eigenlijk helemaal niet naar huis wil. Ik wil hier nog zoveel doen, zoveel zien. Ik heb mijn doelen nog niet bereikt. Voor het eerst in mijn leven ben ik echt gelukkig op een plek. De paniek die ik in het begin had, borrelt nu weer naar boven maar dan omgekeerd. Ik ben hier nog niet klaar. Gelukkig is mijn visum voor de komende tien jaar geldig dus ik kan met gemak nog heel wat keren op en neer vliegen. Maar man, man, wat ga ik het hier missen.

Voor nu heb ik nog 24 dagen om te genieten en er alles uit te halen wat ik heb. Met een rugzak vol met emoties, ervaring en herinneringen stap ik straks op het vliegtuig om direct alweer een plan te maken voor een deel twee.

“I still love you more than anything in the world. Love,
Your baby girl”