Distance doesn’t separate friends,
silence does

Het heeft zo hard geregend dat de normaal kalme rivier uit haar oevers is getreden en een spoor van kleine zijriviertjes heeft gemaakt. ‘Dima…Dimaaa, waar ben je?’ roept Maya zo hard als ze kan. Ze kan haar vriendje nergens vinden. Maya is bezorgd. Hij zal toch niet door het water zijn meegesleurd? ‘Dimaaaaaa…’ roept ze nog een keer. Ze spitst haar oortjes of ze hem ergens hoort terug roepen maar het blijft stil. Bedroeft laat ze haar oortjes hangen. Dima en Maya waren altijd onafscheidelijk totdat het begon te regenen en ze allebei in hun eigen holletje moesten schuilen. Het water uit de rivier kolkte precies tussen hun twee holletjes verder waardoor ze elkaar kwijt raakten.
‘Maya?’…..klinkt er ineens uit de verte. ‘Mayaaaa?’ galmt het ineens luider.
‘Dima?’ Maya kijkt op en ziet Dima aan de andere kant van de kolkende rivier druk zwaaien. Haar oogjes lichten op. ‘Dima!’ gilt ze opgelucht.
‘Maya, ik dacht dat ik je kwijt was!’ roept Dima over het water heen. Driftig schudt Maya haar hoofd. ‘Nooit! Maar we moeten wel wachten tot het water is gezakt, voordat we weer samen kunnen spelen.’
Dima knikt. ‘Tot die tijd schreeuwen we gewoon over het water naar elkaar.’ Maya lacht, zolang ze hem maar kan zien en horen is het goed. De afstand kan hun niet scheiden, alleen de stilte.

Loop je al heel lang met een idee rond voor een prentenboek? Wil je graag een illustratie laten maken voor een speciale gelegenheid en je vindt mijn stijl helemaal geweldig? Neem dan vrijblijvend contact met mij op en ik beantwoord graag als je vragen.