“Het voelt een beetje als daten, vind je niet?’ vraag ik aan de vrouw die diep weggedoken in haar jas tegenover me zit. Ze nipt wat aan haar hete groene thee. Het is al eind november en de herfst loopt op z’n eind. De zonovergoten frisse dagen veranderen snel in regenachtige donkere dagen. De winter staat al voor de deur te trappelen. Ze knikt een beetje onbeholpen. Ze reageerde op mijn oproep in de ‘women who explore’ groep waarin ik uitlegde dat ik nieuw was in Portland en mijn sociale netwerk weer helemaal opnieuw moest opbouwen.
Ik ben een geboren introvert. Het maken van vriendschappen ging me nooit makkelijk af. Al vanaf een jonge leeftijd werd er verwacht dat je vriendinnen had, sociaal was maar hoe, dat werd er nooit bij verteld. Dus meestal eindigde ik alleen met barbiepoppen of mijn kat. Nee sociaal zijn ging me niet makkelijk af.
Eenmaal volwassen en moeder van 2 jonge kinderen, zorgden de kinderen voor de sociale contacten; het regelen van play-dates, het wachten met de andere moeders op het schoolplein. Het ging allemaal net iets makkelijker maar nog steeds niet vlekkeloos. Ik leerde over mezelf dat als ik één-op-één contact had met een andere moeder, dat geen probleem was maar zodra kleine groepjes werden gevormd, ik keer op keer totaal verloren stilletjes als het bekende muurbloempje in een hoekje eindigde. Dus legde ik me er maar bij neer dat ik misschien meer een einzelgänger was. En dat was ook okay!
Ik had daarom ook nooit kunnen voorzien dat verhuizen naar een ander land een gevoel van eenzaamheid kon triggeren. Ik snapte nooit echt wat anderen bedoelden als ze zeiden dat ze eenzaam waren. Je kunt toch ook alleen zoveel leuke dingen doen? Heerlijk je eigen gang gaan, je eigen ding doen. Geen drama of oeverloos gekwebbel over niets.
Toch is alleen zijn in een ander land, zonder je eigen veilige plek, met je eigen spulletjes anders dan thuis alleen. Mijn dagen bestaan uit werk, hiken, genieten van de omgeving, boodschapjes doen, koken, schrijven en illustreren. Ik kan oprecht genieten als het magere herfstzonnetje door het raam naar binnen piekt en mij wijst op het schitterende uitzicht op de bergen. Heerlijk!
Het onbestemde gevoel wat ik niet herkende bleef knagen. Potverdikkie, zouden ze dit nou bedoelen met eenzaamheid? Alleen ik kon daar zelf verandering in brengen. Daarom besloot ik me aan te sluiten bij veel online groepen hier in de buurt. Maar aansluiten bij een online groep en daadwerkelijk contact leggen zijn twee hele verschillende dingen.
Na weer een week van stilte besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en de stilte te verbreken. Ik plaatste een oproep: “Ik ben nieuw hier. Wie heeft zin om….” De introvert in mij kreeg een kleine paniekaanval toen ik de overload aan reacties las. Wie A zegt moet ook B zeggen dus ik beantwoordde ze stuk voor stuk.
De eerste ontmoeting met een vrouw was zo gezellig dat het haast jammer was dat de ochtend voorbij vloog. Bij de ontmoeting met de tweede vrouw was dat juist precies andersom. We voelden ons allebei een beetje ongemakkelijk. Ze glimlacht om mijn vergelijking en knikt. Ja het voelt eigenlijk wel een beetje als daten. Onderzoeken of je elkaar wel aardig vindt, om verder te gaan naar een tweede date. Heb je genoeg overeenkomsten om het gesprek gaande te houden. Is er potentie voor een vriendschappelijke relatie?
Al snel zegt ze dat ze er helaas alweer vandoor moet, omdat ze nog zoveel te doen heeft, maar dat ze graag nog een keer wil afspreken. We wisselen onze telefoonnummers uit. Toch voelt het een beetje als een foute date. Ik weet ook niet precies waarom. Misschien vraagt het gewoon nog om een tweede date. Soms moet je elkaar gewoon nog wat beter leren kennen voordat gesprekken op gang komen. En soms ook niet, en dat is ook okay.
Helaas appte mijn derde date dat ze de afspraak moest afzeggen. Het regende en ze had een hekel aan regen. Gelukkig had ondertussen de eerste mevrouw alweer een berichtje gestuurd dat we weer thee moesten gaan drinken. Als we elkaar zien beginnen we gelijk te ratelen alsof we elkaar al jaren kennen. Heerlijk. Zij de extravert en ik de introvert. Door haar eigen verhuis-ervaring snapt ze helemaal mijn frustratie dat het opnieuw beginnen in een ander land echt niet niks is. Het is zo fijn om begrepen te worden.
Na een flinke peptalk gaan we weer allebei onze eigen weg. Ik ben blij. Opgelucht. Trots op mezelf dat ik toch mijn weg probeer te vinden in dit nieuwe leven. Ik prijs me gelukkig dat ik in ieder geval al één goede vriendin heb gevonden waar ik af en toe even mijn hart kan luchten en mijn frustratie kan uiten om er uiteindelijk samen te kunnen lachen over de zin en onzin over leven (of overleven) in Amerika.
