“Mocht je de komende dagen klachten krijgen, twijfel dan niet om terug te komen.” Ik knik, zeg de verpleegster gedag en loop voorzichtig het ziekenhuis uit. Een Uber staat klaar om ons naar huis te brengen. Ik twijfel. Ik durf de auto niet meer in. De klap kwam niet alleen lichamelijk hard aan maar ook mentaal. Elke tien seconde hoor ik het breken van het metaal, elke tien seconde maak ik de crash opnieuw mee. Ik voel de paniek opborrelen. Vriendlief pakt mijn hand en begeleid me voorzichtig de auto in. Tijdens de tien minuten durende rit naar huis blijft hij mijn hand vasthouden. De angst zal nog maanden na sudderen in mijn lijf, bij elke auto die ik van rechts zie aankomen.
Na een nacht van slecht slapen en veel nachtmerries, bestond de volgende dag uit het regelen van verzekeringen, advocaten, claims en het ophalen van de rental car downtown Portland. Opnieuw moest ik de auto in. Ik wilde niet zwak lijken, dus ik probeerde mijn paniek onder controle te houden door op mijn ademhaling te letten. Eenmaal downtown moest ik de truck van mijn roommate terug rijden.
Mijn hoofd bonkte, ik was misselijk en alles duizelde me. Ik dacht dat het gewoon PTSD was, angst voor het rijden maar eenmaal thuis begon ik nog zieker te worden. Overgeven, de hoofdpijn was niet te doen zo erg en zo eindigde ik de volgende dag weer op de eerste hulp in het ziekenhuis. Ik was ondertussen uitgedroogd dus ze gaven me een infuus en een middel tegen het overgeven. Een CT scan werd van mijn hoofd gemaakt. Terwijl ik half dood door de gangen van het ziekenhuis werd gereden, was de radioloog onder de indruk van mijn blauwe ogen.
Er kwam niets indrukwekkends uit de CT scan dus met wat spierverslappers en anitbraakpillen werd ik weer naar huis gestuurd. Waarschijnlijk een hersenschudding en een whiplash, doe maar rustig aan. Ik moest toegeven, het plat liggen in combinatie met de medicatie hielp en ik begon me wat beter te voelen.
Waar we in Nederland met twee paracetamol naar huis worden gestuurd, storten dokters hier zich op de patient met absolute top notch care om maar zoveel mogelijk te verdienen aan mijn lijden. Via de advocaat kwam ik bij dokter Wagner terecht. Deze vriendelijke Canadese arts, luisterde, onderzocht, maakte foto’s en MRI’s en kwam tot de conclusie dat ik CSF had wat de hoofdpijn, duizelingen en misselijkheid veroorzaakte.
“CSF (cerebrospinal fluid) lek: Lekkend hersenvocht treedt op wanneer hersenvocht ontsnapt door een kleine scheur of een gat in de dura mater. Dit is buitenste bindweefsellaag die de hersenen en het ruggenmerg omringt en het hersenvocht vasthoudt. Door de scheur of het gat lekt het hersenvocht weg. Het verlies van hersenvocht zorgt er voor dat dat de hersenen inzakken in de schedel, wat resulteert in hoofdpijn. Het vloeistofverlies veroorzaakt ook een verlaging van de druk in de schedel (intracraniële hypotensie). Lekkend hersenvocht verschijnt in de hersenen (craniaal lekkend hersenvocht) of op elk punt in de wervelkolom (spinaal lekkend hersenvocht).”
Voor nu was het belangrijk om plat te blijven liggen. Als laatste test moest ik 45 uur absoluut platte blijven liggen. Nog geen kussen onder mijn hoofd. Ik mocht alleen naar de wc maar verder moest ik absoluut plat blijven. Zoals verwacht verdween na 24 uur mijn klachten als sneeuw voor de zon en was zijn vermoeden opnieuw bevestigd. Het was fijn dat er een diagnose was gesteld maar hoe gaan we dit fiksen?
Opnieuw werden er MRI’s ingepland om de lekkages te vinden, tot die tijd was ik verplicht om plat te blijven liggen. Mijn leven veranderde in één klap van hiken in de bergen en werken aan superleuke opdrachten naar plat liggen, naar het plafond staren, heimwee krijgen naar huis en verhalen verzinnen bij de twee hummingbirds, Humphry en Hanna die me elke dag voor mijn raam bezochten.
Het enige uitje wat ik had, was drie keer in de week naar de dokter voor een gesprek en een massage. Maar ook dan moest ik plat liggen in de auto om de druk in mijn hoofd niet te verhogen. Twee keer heb ik gespijbeld. Met temperaturen van plus 40 graden was het bijna niet uit te houden in het kleine kamertje en dus besloten we een keer naar het strand te rijden en naar little crater lake. Ik dacht dat ik me goed voelde, toch betaalde ik diezelfde dag nog de prijs met een niet te beschrijven hoofdpijn, misselijkheid en overgeven.
Ik heb mijn lesje geleerd. Totdat de lekkage is verholpen blijf ik plat….
