I know I changed,
that was the point

Fiona struikelt voor de zoveelste keer over haar lange benen. Pardoes valt ze met haar kromme snavel in het zand. Achter haar hoort ze de andere dieren grinniken maar ze laat zich niet kennen. Ze staat op, blaast het zand uit haar snavel en roffelt met haar donsen veertjes waardoor het laatste beetje zand op de grond valt. Met grote stappen loopt ze weg. Ze weet ook wel dat ze er anders uit ziet. De eendjes in de vijver zien er, met hun kleine voetjes en puntige snaveltjes, allemaal schattig uit. In tegenstelling tot Fiona, die als een grote grijze warboel, met haar benen in de knoop, uit het ei kwam gekropen. Maar maakt haar dat minder aardig? Toch willen de andere eendjes niet met haar spelen. Daarom besluit Fiona weg te gaan.
Als de zomer langzaam overgaat in de herfst zoekt Fiona een plekje voor de winter. Ze ziet het meertje waar ze uit het ei is gekropen. Ze grinnikt als ze de dikke, luidkwakende eenden ziet, daar is niets schattigs meer aan.
‘Fiona?’ hoort ze ineens achter zich. ‘Fiona, ben jij dat? Wat ben je veranderd.’ Het is Dikkie, de enige eend die het voor haar op had genomen toen ze gepest werd. Dikkie kijkt omhoog. Haar klungelige benen zitten niet meer in de knoop, haar veren zijn zachtroze waardoor haar blik nog vriendelijker is. Dikkie kan niet geloven hoe mooi ze is. ‘Dikkie!’ roept ze blij dat hij haar nog herkent. ‘Natuurlijk ben ik veranderd,’ zegt ze lachend, ‘dat was het punt.’

Loop je al heel lang met een idee rond voor een prentenboek? Wil je graag een illustratie laten maken voor een speciale gelegenheid en je vindt mijn stijl helemaal geweldig? Neem dan vrijblijvend contact met mij op en ik beantwoord graag als je vragen.