Ik heb mijn eerste myelogram gehad om het lek te vinden. Zonder succes. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel pijn dat deed. Als ik de keus had, zou ik liever een drieling ter wereld brengen. Twee weken later wilde de dokter toch een blind blood patch doen. Hierbij halen ze wat bloed uit je aderen en spuiten ze dat in je ruggengraat. Het bloed verspreid zich door de ruggengraat en vormt een korstje op het lek, net zoals het een korstje vormt als je een wondje aan je vinger hebt. Het lekken stopt en ik heb mijn leven terug, althans, in theorie.
In werkelijkheid voelde het alsof ik een trap had gehad van een Fries paard. De procedure was snel gedaan. Ik lag op mijn rug, er ging een naald in, ik voelde de druk in mijn hoofd oplopen en was bang dat ie als een pompoen uit elkaar zou springen. Daarna moest ik me omdraaien, om nog een half uurtje te blijven liggen voordat ik naar huis mocht.
Eenmaal van “de operatietafel” af, strompelde ik in m’n uppie naar de uitgang. Als het niet zo pijnlijk was, zou het haast komisch zijn. Tijdens de rit naar huis voelde ik elk kiezeltje, elk gaatje in de weg. Eenmaal thuis vervloekte ik het appartement op de tweede verdieping. Stapje voor stapje schuifelde ik naar boven.
Mijn enige doel was het bed waar ik twee dagen lang doodstil bleef liggen, bang dat de blood patch niet zou blijven plakken als ik zou bewegen maar ook omdat het zo vreselijk veel pijn deed. Again, drieling boven een blood patch. Hell, ik zou nog liever tien babies ter wereld brengen dat een blood patch.
Echt, ik deed voorzichtig. Ik tilde niks zwaars op. Ik maakte geen rare bewegingen en slikte geen pijnstillers want er moest juist een ontstekingsreactie veroorzaakt worden. Maar het is allemaal voor niets geweest want toen ik probeerde om langer dan twee uur op te zijn, eindigde dat opnieuw in een ongekende pijn. Ik was een gewaarschuwd maar toch teleurgesteld mens. En nu dan? Opnieuw? Ik weet niet of ik dit opnieuw kan.
Ik had tijd nodig om te herstellen. Ondertussen is het oktober. Als ik binnen acht dagen geen bericht krijg over mijn visum, zal ik moeten uitwijken naar Canada. Daarnaast belde Cedars Sinai in LA dat ze op 14 november plek voor me hebben, mits ik het geld er voor heb. Opnieuw een keuze die ik moet maken.
Ondertussen roeptoetert het thuisfront dat ik ‘gewoon’ naar huis moet komen. Alsof ik door een magische loophole zal vliegen wat alles in één keer weer okay maakt. Als ik probeer uit te leggen dat dat niet gaat lukken, zijn ze weer stil, tot de volgende roeptoeter ronde dat ik ‘gewoon’ naar huis moet komen.
Portland, Canada, LA, geen idee waar ik volgende maand ben maar één ding is duidelijk, ik zal voorlopig nog niet naar huis kunnen vliegen.
