We waren acht jaar oud toen we elkaar beloofden de wereld te gaan ontdekken zodra we oud genoeg zouden zijn. Zij ging links en ik ging rechts. Pas dertig jaar later komen we elkaar bij toeval weer tegen. Natuurlijk praten we bij over wat we de afgelopen dertig jaar hebben meegemaakt. Eén ding hebben we gemeen, ironisch genoeg zijn we de enige twee van onze klas die in ons dorp zijn blijven wonen. De rest is allemaal uitgevlogen naar andere delen van Nederland of wereld.
In al die jaren had ik als 100% alleenstaande moeder weinig tijd voor extra’s en al helemaal geen tijd om bijzondere reizen te maken. Niet alleen zou dat heel duur zijn tijdens de schoolvakanties maar met twee neurodiverse kinderen, zou dat ook een enorme uitdaging zijn geweest. Mijn tijd kwam pas toen ze meer op eigen benen gingen staan en mij steeds minder nodig hadden. Zo vloog ik drie keer naar Australië, ben ik ontzettend vaak naar Cornwall in Zuidwest-Engeland gereden en de laatste jaren heb ik veel reizen naar Amerika, Mexico en Canada gemaakt.
Jullie hebben mijn avonturen als Digital Nomad kunnen volgen in mijn blogs waar reacties vaak niet uitbleven. Het viel me op dat waar ik ook was, in Amerika of in Nederland, ik mijn keuzes moest verdedigen. Nederlanders vonden het belachelijk dat ik Amerika verkoos boven Nederland, terwijl ze toch allemaal ook zelf daar op vakantie geweest zijn. In Amerika moest ik mezelf vaak verdedigen waarom ik het romantische Europa verliet om naar Amerika te gaan. Iedereen vergat één ding, dat mijn avontuur tijdelijk was. Het was geen permanente verhuizing. Het was een verandering van omgeving. Een uitdaging. Een nieuw avontuur.
Ik heb ondertussen veel van de wereld gezien en daar heel veel van geleerd. Ik weet nu dat je jezelf pas echt leert kennen als je helemaal alleen in een ander land alles opnieuw moet ontdekken. Het is bijna niet uit te leggen hoe dat voelt. Niets gaat meer op de automatische piloot. Overal moet je bij nadenken. Ik heb dan nog het geluk dat ik de taal sprak. Het heeft me zeker veel wijsheid gebracht en sterker gemaakt.
Deze maand heb ik een klein deel van Nederland mogen laten zien aan de Amerikanen. Natuurlijk hoorde daar een dag in Amsterdam bij (op hun verzoek, ik was liever naar de Veluwe gegaan), Scheveningen, de Euromast in Rotterdam, de kaasmarkt in Gouda en een boottocht in van Warmond naar Leiden. Ondanks dat ik al die plekken al vaak heb gezien, ben ik Nederland, na anderhalf jaar in Amerika te zijn geweest, opnieuw gaan waarderen. Zeker wanneer ik mijn achterdeur uitloop en met vijf minuten in ons mooie park aan de Rotte een rondje loop.
Soms moet je gewoon even weggaan om het gevoel van thuiskomen weer te kunen herinneren.
