Na de eerste onbeschrijfelijke, pijnlijke blood patch die ik kreeg moest ik lang herstellen. Niet alleen fysiek maar ook mentaal en emotioneel. Wanneer er 25 ml bloed uit je arm wordt gehaald en dat direct in je ruggengraat wordt gespoten, zonder verdoving, doet dat wat met je. Je gaat je afvragen hoe hoog je pijngrens moet zijn voordat je breekt. En dus kwam en ging mijn verjaardag, het jubileum van mijn bedrijf, Kerst en Oud & Nieuw. Lange donkere dagen die steeds zwaarder begonnen te wegen. Ik zat vast in een kapot lichaam en vast in een land dat niet mijn land was. Het kleine kamertje waar ik nu al 5 maanden in lag, werd steeds kleiner. Er waren dagen dat ik dacht dat de muren letterlijk op me af kwamen. Het voelde verstikkend, deprimerend, frustrerend.
En toen kwam 10 januari. Het was nog pikkedonker toen ik ‘s morgens vroeg naar het ziekenhuis reed. De dag ervoor had het gesneeuwd. Ik was doodsbang dat de wegen onbegaanbaar zouden zijn maar gelukkig viel het mee. Je weet weer dat je in Amerika bent, wanneer je door detectiepoortjes moet in het ziekenhuis. Waar ze je vragen of je wapens bij je hebt en waar je je zeker 5 keer je naam moet spellen. Maar waar je ook je eigen privé kamer krijgt, je eigen verpleegster en een luie ligstoel voor de persoon die bij je blijft.
Mijn verpleegster was een schat van een mens, toch voelde ik steeds sneller de paniek opborrelen. Ik was bang. Keibang. Ik kon me de pijn van de vorige keer nog herinneren. Ze pakte m’n hand, stelde me gerust en gaf me medicijnen tegen de misselijkheid en de spanning. Vanaf dat moment was ineens niets meer eng. Al snel begon ik te giechelen en grapjes te maken. De dokter kwam even gedag zeggen. “We gaan er deze keer 100ml inspuiten”. Ik grijnsde, ik vond alles best. De anesthesist kwam binnen, maakte een praatje en zei dat ze alvast wat in mijn infuus zou spuiten zodat ik me wat meer kon ontspannen. Ik vond het allemaal prima, hoe meer medicatie hoe beter…en toen werd het zwart….het volgende moment dat ik me kan herinneren was op de uitslaapzaal waar ook weer mijn persoonlijke persoon naast me zat te wachten totdat ik weer wakker zou worden. Later hoorde ik dat ik wel kwebbelend naar de operatiekamer ben gereden. Ik kan me er niets van herinneren.
De beste man kijkt me aan als ik begin te huilen en snotterend vertel over de droom die ik had dat mijn dochter en ik samen met haar hond aan het wandelen waren. Wat miste ik haar, mijn dochter. De man knikt en belt iemand op om mijn droom te vertellen. Met een schok ben ik weer in het hier en nu. Waarom vertelt deze man mijn droom over mijn dochter aan iemand aan de telefoon? Dit is mijn droom. Mijn dochter.
Niet veel later word ik terug naar mijn kamer gereden. Ik zie dat ik alleen ben en staar weer naar het bekende plafond. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel en zo vaak naar plafonds gestaard. Mijn verpleegster staat weer klaar om me van alle gemakken te voorzien. Nee, ik heb geen pijn, ja ik voel me goed naar omstandigheden. We praten wat over haar dochter en mijn kinderen. God, wat mis ik mijn kinderen….en mijn kat…ik mis ook m’n kat.
Ik moet zes uur plat blijven liggen. Terwijl het infuus steeds leger raakt, raakt mijn blaas steeds voller. Ik wil opstaan om naar de wc te lopen maar ze houdt me tegen. “Ik zal een ondersteek gebruiken.” zegt ze, terwijl ze een pan onder mijn kont schuift. Als ik nog niet al mijn eigenwaarde kwijt was, dan spoelde dat laatste restje nu overduidelijk weg in de pot onder m’n kont zodat ik platliggend kon plassen. Als ik klaar ben, maakt ze me schoon alsof dit een allerdaags dingetje is voor haar. Waarschijnlijk wel. Maar niet voor mij.
Na precies 6 uur mag ik opstaan. Het moment is daar. Ze helpt me overeind en het eerste wat ik roep is: “Mijn hoofd voelt anders! Mijn brein voelt lichter.” We kijken elkaar hoopvol aan. Ik voel een emotionele cocktail van opluchting en angst omhoog borrelen in de vorm van tranen en lachen tegelijk. Voordat ze me naar buiten rolt in de rolstoel, helpt ze me met aankleden. Ik kan vrijwel niks meer bewegen. Alles doet pijn en de komende vier dagen zal ik onder invloed van oxycodon rondzweven tussen slapen en wakker zijn.
De belachelijke hoge hoeveelheid van 100 ml bloed schijnt te hebben geholpen. Het lek is gedicht. Een lange weg van revalideren kan nu gaan beginnen.