Wanneer je thuis struikelt en niet veel meer kan, dan weet je in ieder geval waar je terecht kan; de huisarts, het ziekenhuis, de fysiotherapeut. Maar wanneer je in het buitenland struikelt en niet veel meer kan dan komt er heel wat meer op je af dan enkel de juiste arts vinden en beter worden.
Nadat het me, na een gesprek met mijn arts, duidelijk is geworden dat dit geen quick fix gaat worden, moet ik actie gaan ondernemen. Ik kan met geen mogelijkheid terug naar huis vliegen. Niet alleen vanwege de complicaties die ik kan oplopen maar ook omdat ik alleen hier de juiste zorg kan krijgen. Ik zie het aantal dagen op mijn visum rap terug tikken. “Pas na 6 maanden kunnen we voorzichtig optimistisch zijn of de procedure heeft gewerkt.” Ik kijk mijn dokter emotieloos aan als het verder gaat, “pas na een jaar kunnen we met zekerheid zeggen of het echt gewerkt heeft. Maar dan nog kan er in de jaren er na weer een blood patch afschieten en dan begint alles van voren af aan.” Ik voel een storm van emoties opkomen in mijn toch al zere hoofd. Mijn leven is in één klap veranderd. Van enthousiaste hiker die vol in het leven stond, ben ik nu een bedlegerig kasplantje geworden.
Ik heb geen tijd voor tranen. Ik kan het proces niet langer afwachten en besluit om een verlenging van mijn visum aan te vragen. Ook moet ik mijn huisbaas mailen om hun er van op de hoogte te stellen. Ik lees dat ook mijn ziektekostenverzekering stopgezet kan worden als ik te lang in het buitenland verblijf. Ik heb spullen nodig uit Nederland en stuur mijn zoon een boodschappenlijst van dingen die ik nodig heb.
Nog twee dagen voordat ze weer nieuwe MRI’s gaan doen. De procedure inplannen lukt nog niet. Pas als de MRI’s gedaan zijn, komt de volgende stap maar daar gaat weer bijna een maand overheen. En zo sluipen de dagen voordat. Soms een goede en soms een slechte maar stilstaan doet de tijd niet en er komt een tijd dat ik weer bovenop een berg sta.