‘Misschien moet ik wat met Linkedin doen of zo‘, denk ik bij mezelf. Het is een zwaar jaar geweest, een ongeluk, twee operaties, maanden van revalidatie en toen uiteindelijk ook nog het afscheid van mijn vader. Ik kon wel iets in teren op mijn spaargeld maar nu moet ik toch echt weer aan de bak. Toen ik ooit begon met mijn bedrijf, 21 jaar geleden, was Linkedin een veredelde kaartenbak van relaties. Het was puur zakelijk waar geen ruimte was voor persoonlijke verhalen. Het ging vooral om connecties en je diensten of producten promoten. Als ik nu Linkedin open, herken ik het niet meer terug, zoveel persoonlijke verhalen van mensen die aandacht willen, met daarop commentaren van lezers met een uitgesproken mening. Geen idee wat iedereen voor werk doet, wat ze te bieden hebben of waarom ik met ze zou moeten connecten. Het gaat om de algoritmes en de likes.
Ik staar naar het blinkertje in het vakje op Linkedin waar de standaard vraag staat ‘Waar wilt u het over hebben?‘. Geen idee waar ik het over wil hebben. Ik wil het hebben over mijn dramatische jaar. Ik wil het hebben over waarom we als creatievelingen in één keer gedegradeerd zijn tot nutteloze mensen op de werkvloer. ‘Hallo, ik ben Mireille en ik doe grafisch werk, websites en illustraties‘ werkt niet meer. Tegenwoordig moet je blijkbaar met behulp van chatGPT een heel interessant levensverhaal vertellen over hoe je iets hebt overwonnen en nu echt vreselijk gelukkig bent met de keuzes die je hebt gemaakt. Ik heb geen doordachte keuzes gemaakt, ik ben gewoon een beetje door het leven gerold door elk probleem wat ik tegenkwam te tackelen. Zo ben ik hier uitgekomen. Waar ik nu ben.
Ik zucht weer eens diep. Ik hou niet van chatGPT, ik heb een hekel aan de AI-discussies. Mijn brein spinselt verder op de hele AI-kwestie dat binnen een jaar zo vreselijk snel is gegroeid dat ik me soms afvraag of er nog wel ruimte is voor mij als creatief persoon. Moet ik het daar dan over hebben? Er zijn al zoveel AI-meningen. Wat voeg ik daar nog aan toe? Daar komt bij dat ik zelf ook een beetje AI-moe ben. Behalve natuurlijk als het om het geweldig leuke prentenboek gaat wat ik heb mogen illustreren waarin AI wordt uitgelegd. Ik heb ooit een hele degelijke opleiding gehad. Daarnaast heb ik cursussen gevolgd en mezelf ontwikkeld. Toch word ik links en rechts ingehaald door websites als Canva met de AI-optie.
Logo’s, flyers, posters, visitekaartjes. Alles waar ik vroeger voor gebeld werd, wordt nu ‘gecanva’ed’. Soms stuurt een klant me een Canva-ontwerpje met de vraag of ik het zo wil doen maar dan wel drukklaar of net iets gelikter.
Naast het grafisch ontwerp, DTP en web-ontwerp ben ik de laatste jaren ook kinderboeken gaan illustreren. Gewoon omdat ik dat leuk vind en omdat ik dat altijd al heb willen doen. Eerst mijn eigen boeken, later ook voor anderen. Ik vind het zo ontzettend leuk om een verhaal tot leven te brengen. Maar dan is er daar ook ineens AI, die luistert naar een paar promps en met de meest flitsende illustraties komt. Kleine foutjes zoals 6 vingers of 3 tenen wordt over het hoofd gezien want het is snel en goedkoop.
Het blinkertje blijft blinken. Uiteindelijk besluit ik niks te zeggen. Niks te posten. Ik zit niet te wachten op aandacht en honderdduizend meningen. Ik klik op het kruisje, sluit de website en pak mijn tekentablet. Ik hou de wereld nog even buiten en ga weer lekker aan het werk met mijn nieuwe kinderboek.