Lezers die mij al langer kennen, kunnen zich misschien nog herinneren dat ik al mijn avonturen opschreef toen bloggen gewoon schrijven heette, toen influencers nog niet bestonden en Facebook nog gewoon Hyves was. Mijn hersenspinsels waren begonnen uit frustratie omdat ik door mijn omgeving monddood was gemaakt. Ik mocht over bepaalde zaken niet praten. ‘Praten‘ hadden ze gezegd, technisch gezien werd er niets gezegd over schrijven. Als ervaren webdesigner was het dan ook niet moeilijk om een eigen weblog de lucht in te gooien waar ik mijn hersenspinsels op kwijt kon.
De blog werd zo populair dat mensen mij begonnen te herkennen, sommigen probeerden mijn aandacht te trekken om een plekje in de blog te krijgen terwijl anderen mij juist wilden vermijden om uit te blog te blijven. Als ik op maandagochtend een uurtje later was met posten, kreeg ik al mailtjes waar de laatste blog bleef. Als een echte introvert hoefde al die aandacht voor mij niet.
Ik schrijf al zolang ik schrijven kan om mijn gedachten te organiseren, niet om te entertainen dus toen mijn blogs steeds bekender werd en de druk steeds hoger, ging de lol er voor mij vanaf. Ik begon me op andere zaken te richten. Zonder aandacht stierf de blog een eenzame dood. Oh, de verhalen staan nog steeds online. Je kunt ze allemaal nog terug lezen. Maar het was niet iets wat ik weer nieuw leven in wilde gaan blazen. Na de hersenspinsels kwam ook de blog downunder.dtp-hulp.nl waarin ik drie jaar aan Australië avonturen heb beschreven, inclusief de foto’s natuurlijk.
Nu ik dan toch links had leren rijden in Australië, was de stap om naar Engeland te gaan makkelijk. Ik reed regelmatig naar Cornwall om daar heerlijk alleen in een stacaravan mijn creatieve dingetjes te doen. Wat vond ik het daar geweldig. Na de westkust van Australië en de westkust van Engeland, trok ik verder naar de westkust van Amerika. Ondertussen hadden de influencers en de travelbloggers het internet overgenomen met hun perfecte reels op Instagram, de mooiste foto’s op hun travelblogs en de meest indrukwekkende verhalen over wat ze mee maakten.
….en daar kwam ik aan puffen met mijn backpack avonturen voor senioren. Wat wilde ik eigenlijk met mijn verhalen, vroeg ik me steeds vaker af. Schreef ik voor de aandacht, de likes, SEO of….schreef ik gewoon voor mezelf als een online dagboek waarin ik altijd weer kon teruglezen. Het werd me pas duidelijk hoe belangrijk schrijven voor me was, toen ik opnieuw monddood werd gemaakt. “Even niet.” zei mijn advocaat vriendelijk doch met enige klem, toen ik mijn versie wilde vertellen. “Niet mogen” werkt op mij hetzelfde als “moeten” bij mijn dochter. We gaan er van stuiteren.
Ik heb me er lang aan gehouden, dat niet schrijven, dat stil zijn. Totdat ik vanmorgen tijdens mijn dagelijkse revalidatiewandeling mijn gedachten weer eens op een rijtje probeerde te krijgen, wist ik het ineens; ik wil weer gaan schrijven, bloggen, verhalen vertellen.
Ik werd zo enthousiast bij het idee dat ik een huppeltje in mijn loopje kreeg. Nu ik besloten had weer te gaan schrijven, begon ik me af te vragen waar ik de verhalen zal gaan plaatsen. Weer een nieuwe website? In het Engels of in het Nederlands? Of ga ik het gewoon simpel houden, op mijn eigen website onder een extra kopje. Wie het lezen wil is welkom. Interesseert je mijn hersenspinsels geen biet en wil je alleen weten wat iets kost, dan sla je de blogs over en surf je direct door naar het contactformulier.
Ik schrijf niet over “10 dingen die je moet doen” of “5 dingen die belangrijk zijn“. Mijn hersenspinsels springen nog steeds in het rond als paashazen op XTC. Ik schrijf vanuit mijn beleving. Vanuit mijn kleurrijke, geblenderd (is dat een echt woord?) gezin waarin we allemaal ons eigen stukje van het spectrum opeisen. Waar tegenslagen worden overwonnen met ‘Dit wordt ooit een goed verhaal voor tijdens het kerstdiner’. Backpacken voor senioren, samengestelde gezinnen, drie culturen, van alleenstaande moeder naar stiefmoeder en wie weet ooit oma. Ik schrijf op gevoel, niet op likes. Maar schrijven zal ik…..