Dat was het dan! Eind goed, al goed. “En ze leefde nog lang en gelukkig….”
Helaas.
De weg van revalidatie is nooit een rechte lijn. Na de blood patch duurde het weken voordat ik een beetje kon rond schuifelen in huis en nog eens weken voordat ik naar buiten durfde. Vlak voordat ik op 4 maart naar huis vloog, wilde ik toch nog één keer terug naar de plek waar alles begon. Mount Hood. Met mijn voeten in de sneeuw en mijn hoofd in de wolken.
Niet lang daarna kreeg ik groen licht van mijn dokter om terug naar huis te vliegen. Maar ook thuis stopte de revalidatie niet. Door de beschadiging die mijn hersenen hebben opgelopen, kan ik nog weinig hebben. Ik was altijd al extreem gevoelig voor licht, geluid en geur maar dat is nu nog erger geworden. Wanneer ik teveel, 2 uur actief zijn op een dag is al snel te veel, doe, word ik direct gestraft met dagenlange intense hoofdpijn. Mijn geheugen is nog steeds niet wat het geweest is. Vaak zoek ik nog naar woorden, vergeet ik simpele dingen en moet ik weer tien stappen terug doen om te rusten.
Het is nu bijna een jaar na het ongeluk. Eén moment in de tijd wat de rest van mijn verdere leven op z’n kop zette. Een curve bal effect. Een jaar van hopeloosheid, frustratie, gevangen zitten, pijn, verdriet, angst maar ook een jaar van hoop, sterker worden en vooruit kijken. De angst voor een nieuw CSFleak is groot. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Bij elke hoofdpijn vrees ik weer het ergste. Na een jaar gaan de advocaten om de tafel zitten om mijn “pain en suffering” te bespreken.
Eén ding is zeker, er is geen enkel geldbedrag zo groot dat mijn pain en suffering weg neemt. Liever had ik gehad dat deze mevrouw haar telefoon in haar tas had laten zitten totdat ze thuis zou zijn en pas dan het nietszeggende kattenfilmpje zou liken. Dan zouden onze wegen nooit zo bruut met elkaar gekruist zijn. Ik ga hoe dan ook door met revalideren. Stap voor stap, dag na dag.