“Early morning there’s a message on my phone
It’s my mother saying, “Darling, please come home”
I fear the worst, but how could you leave us all behind?
There’s so much to say but there’s so little time”
Zo begon mijn dag op 1 oktober….Ik woon dichtbij mijn ouders daarom stond ik altijd al op speed-dial als ze wat nodig hadden. Of dat nu om de wifi ging die niet werkte of een ritje naar het ziekenhuis.
Ik zag het berichtje van mijn moeder die ochtend, sprong in de auto en was er binnen enkele minuten. Niets had me voor kunnen bereiden op wat ik daar zou aantreffen. Mijn altijd zo sterke vader zat fragiel op de grond. De paniek in zijn ogen zou me nog lang bij blijven. Mijn eerste reactie was naast hem te gaan zitten. Mijn arm om hem heen, zijn hoofd op mijn schouder. Kom maar bij mij, papa, ik hou je vast. Later bleek dat het ook het laatste moment samen met hem zou zijn. Enkele uren later is hij overleden aan de gevolgen van een aneurysma.
Voor zijn uitvaart heb ik de volgende speech over hem mogen schrijven:
Geboren in Rotterdam, als tweede zoon in een katholiek arbeidersgezin, net na de oorlog groeide mijn vader op met de mentaliteit geen woorden maar daden. Dit bleef dan ook de rode draad in zijn leven. Hij was een harde werker, klaagde nooit en stond voor iedereen klaar.
Toch waren zijn beginjaren niet altijd makkelijk geweest. Al op jonge leeftijd was hij vaak ziek waardoor hij veel heeft moeten missen van een onbezorgde jeugd. Voetballen, brommers en dienstplicht was tot zijn grote teleurstelling niet voor hem weggelegd. Ondanks dat hij ook op school veel had moeten missen, haalde hij na de Mulo nog ook zijn textieldiploma en kreeg hij zijn eerste baan in een kledingwinkel.
U snapt nu, dat daar niet zijn passie lag….
Pas toen hij bij accountantskantoor Hijstek een baan kreeg aangeboden op de administratie, wist hij waar hij verder in wilde gaan.
Terwijl cijfers zijn passie was, was mijn moeder overduidelijk zijn grote liefde. Wanneer er gezegd wordt dat toeval niet bestaat, lijkt hun ontmoeting wel van bovenaf geregeld. Het had zo moeten zijn.
De één uit Valkenburg en de ander uit Bergschenhoek. Ze ontmoeten elkaar in 1967 als ze allebei op vakantie zijn in Duitsland. Het was voor hem liefde op het eerste gezicht waardoor hij voor het eerst de cijfertjes vergat, namelijk de cijfers van haar telefoonnummer te vragen.
Terwijl mijn moeder onbezorgd haar vakantie vervolgde, moest hij eerder terug naar huis voor een bruiloft. Op weg naar huis kon hij haar niet vergeten. Hij belde het reisbureau om het telefoonnummer te vragen van het restaurant waar zij die avond met het reisgezelschap zou gaan eten om vervolgens haar daar te bellen voor haar nummer zodat hij haar nooit meer uit het oog hoefde te verliezen. Das wel even andere koek dan even snel iemand op Facebook opzoeken.
In korte tijd verloofden ze zich, regelde hij een huis, trouwden ze en hadden ze 55 mooie jaren eerst samen, niet veel later met drie dochters en uiteindelijk kwamen daar ook nog eens zeven kleinkinderen bij.
Zo was Cock. Die hield van aanpakken. Als hij iets wilde ging hij er voor. Zijn gezin stond altijd op nummer 1 maar zijn passie en gedrevenheid verloor hij ook niet uit het oog.
Hij was altijd een man met een plan. In 1975 nam hij het accountantskantoor samen met een partner over. Van werknemer naar werkgever. Hij durfde de stap aan. Hij werkte lange dagen en volgde daarnaast ook verschillende studies. Niet alleen de kinderen groeiden groter maar ook zijn bedrijf. Desondanks bleef hij altijd persoonlijke aandacht houden voor iedereen. Hij noemde zichzelf weleens gekscherend ‘een huisarts voor bedrijven’. Zijn gevoel voor rechtvaardigheid kon hij kwijt in zijn functie als rechter voor de Tuchtraad van de NOVAA.
Toch bleef dat gevoel van het gemis uit zijn jeugd een beetje knagen. Daarom besloot hij, toen de dochters allemaal op eigen benen stonden, zelf wat meer te gaan genieten. Hij had altijd al meer van de wereld willen zien. Samen bezochten ze zijn broer in Australië, maakten ze reizen naar China, Vietnam, Zuid-Afrika, Amerika, Alaska maar ook dichterbij naar Noorwegen, Ierland, Zuid-Engeland en Schotland. Samen genoten ze tijdens deze reizen van het ontdekken van andere culturen, de omgeving en van elkaars gezelschap.
Minder blij was mijn moeder toen hij op een dag thuis kwam met het nieuws dat hij motor wilde gaan rijden. Het ongeluk wat ze zelf destijds had gehad toen ze net begonnen te daten, kon ze zich nog al te goed herinneren. Maar zoals altijd bij hun twee, lag de compromis in het midden. Eén keer per jaar mocht hij een week racen op het circuit in Spanje. Ge-wel-dig! Dat wat ie in zijn jeugd zo gemist had, haalde hij dubbel en dwars in. Helaas eindigde die droom, na een aantal jaar, samen met hem in de grindbak door een fikse uitglijder. Mijn moeder was er klaar mee en dus mijn vader ook!
Het werd tijd om wat gas terug te nemen. Zijn werk werd steeds minder belangrijk en genieten werd steeds belangrijker. En dan vooral genieten samen met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zo was hij samen met mijn moeder, vrienden of schoonzoon regelmatig op de golfbaan te vinden. Herkenden de kleinkinderen Opa in het Heinekenvignet, en vierden ze elk feestje groots. Of dat nu verjaardagen of jubilea waren.
En nu staan we hier. Niet om te treuren om zijn dood. Maar om zijn leven te vieren. Een man die voor iedereen klaar stond, geloofde in eerlijkheid, oprechtheid, geen woorden maar daden. Een hart van goud. We hebben dat gemerkt aan alle mooie verhalen die we over hem hebben gehoord de afgelopen dagen. De mensen die hij heeft geholpen in tijden van nood, de indruk die hij bij velen heeft achtergelaten. Juist die verhalen zijn ons zo dierbaar.
Laten we hem daarom herinneren zoals hij was en niet zoals hij stierf.
Papa, je bent voorgoed uit ons midden maar voor altijd in ons hart.