“Laat die zomer maar lekker lang duren” hoor ik op de radio als ik mijn auto start. Ik mompel zachtjes: “How about not!”, terwijl mijn ogen in mijn achterhoofd verdwijnen. In de zomer moet je schijnbaar altijd vrolijk zijn en blij, happy, op het strand liggen bakken of barbecueën in de tuin. Het maakt niet uit of de buurvrouw dan in de stank van jouw gecremeerde varkenslapje zit. ‘s Nachts niet kunnen slapen van de jolige dronken lui op straat die na het zoveelste tuinfeestje luidkeels langs jouw openstaande raam naar huis strompelen. Toch, zelfs als je al die irritante factoren weg laat, blijft er nog de zinderende hitte over, de zwoele nachten, die meer sexy klinken dan ze eigenlijk zijn, en het eeuwige schrille gezoem van de mug die je nooit lijkt te kunnen vangen.
Nee, ik ben overduidelijk geen zomerkindje. Nooit geweest, zal het ook nooit worden. Ik hou van de herfst, de schitterende kleuren, de frisse lucht, de heerlijke geuren in het bos. Het weer is grillig en onvoorspelbaar; ene moment kan het heerlijk zonnig zijn en het volgende moment kan er een storm uitbreken. De dagen worden weer korter, de nachten worden weer langer en koeler. De herfst is absoluut het seizoen waar ik het hele jaar naar uitkijk.
De hete zomermaanden hebben altijd al z’n weerslag op mijn lichaam gehad. Ik zeg altijd dat mijn interne thermostaat kapot is, want het reguleren van mijn lichaamstemperatuur gaat niet zoals bij een ander. Als het warm is, dan raak ik de hitte niet kwijt en raakt mijn lijf oververhit. Als het koud is, warm ik alleen op door warmte op te zoeken als in hete thee, een hete douche of een kruik. Daarnaast begint bij de eerste zonnestralen ook het hooikoorts seizoen. Ook niet iets om naar uit te kijken.
Alsof dat nog niet genoeg was om een hekel te hebben aan het hete weer, kreeg ik er dit jaar nog een extra uitdaging bij. Met het stijgen van de temperatuur, stijgt ook de druk in mijn hersenen. Nog steeds ben ik herstellende van een CSFleak. Alhoewel de blood patch alweer acht maanden geleden succesvol is gezet, zijn mijn hersenen nog lang niet geheeld. Bij het stijgen van de temperatuur, loopt ook de druk in mijn hersenen op, wat resulteert in een onbeschrijfelijke hoofdpijn waar niets tegen te doen is. Pijnstillers werken niet. Ze maken het juist erger. Dus terwijl de rest van Nederland heerlijk geniet van het hete weer, lig ik in een donkere kamer te hopen dat het snel gaat regenen. Dagen, weken staar ik naar de buienradar in de hoop een buitje te spotten.
Gisteren vielen de eerste druppels, uit de lucht en uit mijn ogen want voor het eerst voelde ik de druk eindelijk uit mijn hoofd wegvloeien. Voor heel even voelt het niet alsof mijn dichtgegroeide fontanelletje elk moment open kan springen. Voor heel even voel ik me weer normaal. Totdat de zon weer doorbreekt en de druk weer oploopt. Ondertussen zeggen de weermannen op tv dat het nu echt klaar is met de zomer. Ik hoop het. Ik hoop het oprecht. Niet omdat ik jullie je zomer niet gun, maar omdat ik me gewoon weer even goed wil voelen.
Mocht je me toevallig hebben horen mopperen over de zomer, dan weet je nu waarom. Laat die herfst nu maar komen. Donkere dagen, warme choco met slagroom, kruidnoten en met een warm dekentje samen met de kat op de bank. Ik kijk er nu al naar uit!