We may not be perfect, but we are perfect for each other
De lucht kleurt rood als de zon langzaam achter de bergen verdwijnt. Bohdi en Mylah kijken in stilte vanaf de bergtop hoe de zon langzaam verdwijnt en de maan verschijnt. Ze zijn van ver gekomen maar samen zijn ze toch altijd thuis.
“Bohdi?” Mylah verbreekt de stilte. “Bohdi, valt het je ook op dat overal waar we komen, iedereen ons raar aan kijkt? Alsof we niet bij elkaar horen.” Mylah kijkt opzij om te kijken of Bohdi luistert. Soms verdwaalt hij in zijn eigen wereld van gedachten en hoort hij Mylah niet eens praten. Vroeger had Mylah dat niet door, dan kon ze aan een stuk door ratelen zonder dat hij luisterde maar daar heeft ze van geleerd. Nu kijkt ze hem eerst aan voordat ze verder gaat.
Bohdi kijkt haar aan en haalt zijn schouders op. “Het boeit me niet zo wat anderen van ons vinden.” bromt hij en kijkt weer naar de zon die bijna achter de bergen is verdwenen. Mylah laat zijn korte antwoord even voor wat het is. Maar dan gaat ze verder. “Zou je niet liever een berenvriendinnetje hebben in plaats van een muizenvriendinnetje?” Met een berenvriendinnetje kan hij tenminste berendingen doen en beriaans spreken. Ook zijn ze dan even groot en hoeft hij niet steeds op Mylah te wachten omdat haar pootjes zo kort zijn.
De zon is bijna weg. Bohdi wil het laatste stukje van de zonsondergang niet missen dus met zijn blik op de ondergaande zon vraagt hij haar: “Zou jij liever een muizenvriendje willen hebben? Waarmee je muizendingen kon doen? Samen kilo’s kaas mee kan eten en muizeriaans meer kan praten? Een muis met kleine muizenhaartjes in plaats van die lange berenharen waar je altijd in verstrengeld raakt?” Mylah kijkt hem verbaasd aan. “Nee, natuurlijk niet!” roept ze verontwaardigd. “Jij bent mijn beste vriend!” Mylah schudt haar hoofd. Alleen het idee al om niet meer samen met Bohdi op reis te gaan. Hoe komt ie op het idee.
Bohdi glimlacht bij het horen van die woorden. De zon is helemaal verdwenen en het licht van de maan schijnt op hun glanzende vacht. “Lieve Mylah, we zijn misschien niet perfect, maar we passen perfect bij elkaar en dat zal nooit veranderen.” Met zijn groot poot pakt hij het kleine muizenhandje van Mylah, om zo nog uren van het uitzicht te genieten.