Ik staar naar mijn scherm en zucht maar weer eens diep. Het klokje in de rechterbovenhoek geeft 16.25 aan. Geduldig heb ik zitten wachten op de persoon die om 16.00 uur een meeting had geboekt via mijn Calendly. Het blijft stil aan de overkant. Ik stuurde om 16.05 nog een email dat als hij problemen heeft met inloggen, deze link kan gebruiken. Ook daarop kreeg ik geen antwoord.
De deur van mijn kantoor gaat een stukje open. Mijn zoon steekt zijn hoofd om de hoek. Hij kijkt me vragend aan. “Iemand heeft me weer laten zitten.”
“Alweer?” vraagt hij verbaasd.
“Alweer!” zucht ik geïrriteerd.
Respectloos en asociaal, mompelen we allebei tegelijk. De laatste tijd gebeurt het steeds vaker. Zeker al een keer of vijf dat ik voor niets naar mijn scherm zit te staren. Soms, als ze een goed excuus hebben, geef ik ze een tweede kans, maar meestal ben ik al gelijk klaar met die persoon. Als je zo een werkrelatie wilt beginnen, belooft dit niet veel goeds voor de toekomst.
Als ik mijn afspraak bij de dokter of mijn fysiotherapeut niet op tijd afzeg, moet ik ook gewoon betalen. Het is kleine moeite om een berichtje te sturen dat het je niet gaat lukken om op tijd te zijn, of dat je niet meer geïnteresseerd bent.
“Zal ik wat lekkers halen voor het avondeten?” vraagt zoonlief. Ik glimlach en knik blij. Met een laatste zucht sluit ik mijn computer af en ga bedenken hoe ik dit probleem kan oplossen. Misschien moet ik er ook iets bij zetten zoals ‘bij niet op tijd afzeggen worden kosten in rekening gebracht.‘ Niet dat ik daar veel van verwacht, want als ze al niet eens op komen dagen, zullen ze ook zeker geen facturen betalen.
Plotseling trilt mijn telefoon: “Hey pretty lady – how you feeling??”
Het is mijn favoriete klant! We hebben dezelfde werk- en denkmentaliteit maar dat niet alleen, ondanks dat de stress van de deadlines behoorlijk kan oplopen, blijven we altijd de humor er inhouden. Van dit soort klanten, wil ik er nog wel honderd!